لوسی

باسلام ، سپاس و شادمانی 

نکات جالبی از فیلم سینمایی" لوسی " :

انسان در حالت طبیعی به 15 درصد از قابلیت های مغز خودش دسترسی داره و چنانچه این توانایی به 20درصد برسه ، سلولهای مغزی خودشون و بطور خودبه خود شروع به بالابردن توانایی مغزشون می کنن ، چیزی شبیه به مهره های دومینو که با یه ضربه ، کل مسیر را طی می کنه  

مغزبه 100 درصد توانایی اش می رسه ولی جسم از هم پاشیده میشه  

در این فیلم وقتی 20 درصد از سلولهای مغزی لوسی بنا به دلایلی فعال شد ، اون به گنجینه خاطراتش دسترسی پیدا کرد ، خاطره هایی با این درجه از حساسیت : طعم شیر ، نوازش های دوران نوزادی . 

او سیال بودن را در همه چیز مشاهده می کرد .  

نداشتن درد و احساس عاطفی . 

دسترسی به امواج ( مثل امواج موبایل و تلویزیون و ... ) تاثیر روی آدمهای و جهان مادی اطرافش  

با بالاتر رفتن درصد توانایی مغزش تونست سلولهای بدن خودش رو تغییر بده و وقتی به صد درصد ظرفیت مغزش دسترسی پیدا کرد ، کل بدنش از هم فروپاشید و لوسی ، بعد از اون در همه جا بود . 

نکات جالب تر اینکه استاد دانشگاهی در حال مطالعه روی همین مسیله بود و به صورت تئوری به دریافت های خوبی رسیده بود ...راهنمایی استاد به لوسی این بود که هدف از خلقت انسان انتقال اطلاعات به نسل هاست و تو می تونی در فرصت کوتاه عمرت این کار را انجام بدی.  

و اما دریافت های اصلی که در این داستان انتقال پیدا کرد قراردادی بنام اعداد است که ما انسانها با کمک اون برای خودمون قالب درست می کنیم برای مغزمون ظرفیتی ایجاد می کنیم و بنابراین می تونیم به شکل انسان مشغول زندگی کردن باشیم و این در حالی هست تمام زندگی از قبل آفریده شده و زمان یه مفهوم نسبی هست که اگر جسمی سرعتی بالاتر از حد معینی بگیره ، دیگه وجود نداره

هر چه که هست در همین لحظه اکنونه که در حال اتفاق افتادنه  

ما در حال حاضر توانایی احساس کردن ، عشق و حضور داشتن را داریم ... پس چه خوبه که زندگی کنیم .

چوهستی ؛ خوش باش

با سلام ، سپاس و شادمانی

روح ما به دنبال "احساس "هست .

یعنی اینکه روح فقط با احساساتی که تجربه می کند ، معنا می گیرد و دریافت خواهد داشت . 

در واقع آنچه که ما به عنوان دانش و علم، در حال آموختنش هستیم ، ذهن ما را تغذیه می کنه ولی حسی که به تجربه ها و جهان اطرافمون داریم ، در بایگانی روحمون ، اندوخته میشه .

 

دریافت نهایی می تونه این باشه که روح ما ابدی و ازلی هست ، پس چه بهتر که توشه ای مناسب براش تهیه کنیم و مناسبترین احساس ها را برای روحمون خلق کنیم .  

"انگار که نیستی .... ، چو هستی خوش باش ." 

مشغول تجربه کردن این بیت از شعر مولانا هستم .