معنای زمان

انیشتین می گه : اگه مردم بدونن که زمان چقدر باارزشه ، کفش بند دار نمی پوشن  

مرد بزرگی مثل انیشتین به این میزان از درک در مورد زمان و لحظه هایی از عمرمون که می گذره ، رسیده و بعد یه جای دیگه در مورد زندگیش خوندم که با یه عمل جراحی می تونست بیشتر زندگی کنه ولی گفت که من کارهایی که باید در زمان حیاتم انجام می دادم ، انجامشون دادم و دیگه چه لزومی داره بشکلی مصنوعی ، عمرم را طولانی کنم .  

 

و واقعیت هم همینه که وقتی هدفی برای زنده موندن نداریم ، توانایی افزودن به آگاهی و انتقال دانایی به دیگران را نداریم ، لحظه های زندگی معنای خودشون رو از دست می دن . 

ما در این موقع فقط زنده هستیم ولی زندگی نمی کنیم .  

* شادمانی ، از طریق درک تدریجی هدف های باارزش بدست می آد * 

این روزها ، در حال تجربه کردن این عبارت هستم ....

روزگارتان شاد

در ابتدا کلمه بود

باسلام ، سپاس و شادمانی 

امروز روز خداست ، روزی نیکو ، می دانم تمامی فعالیت های امروز من متبرک و عالیست . 

معجزه کلمات حقیقتا" اعجاب انگیزه . هر زمان که حس می کنم سطح انرژی ام داره پایین می آد شروع می کنم به تکرار عبارات تاکیدی ... صبح ها که به رسم عادت چندین بار عبارات مورد علاقه ام را تکرار می کنم و دقیقا همین موقع هست که یه لبخند بزرگ روی لبهام جا می گیره .

من فرزند دولتمند پدری بخشنده و نیکوکارم  

این جمله جانی تازه بهم می بخشه و حمایت بزرگتری مهربان را می تونم احساس کنم . بزرگتری که بدون قضاوت مراقبم هست . یک مهربان مراقب .  

گاهی پیچیدگی ها و خستگی های زندگی خواب را از چشمانم می گیره ، برای همه ما این اتفاق می افته ... این وقت ها با هر دم ، کلمه عشق را وارد بدنم می کنم و با بازدمم ، تصور می کنم که ترس هایم را خارج می کنم و بعد از آن فقط و فقط کلمه عشق است که با شکل های متفاوت و زیبایش در ذهنم جای گرفته و به خوابی آسوده فرو می رم ... با خودم می گویم چقدر خوب شد که ما کلمات را داریم ، با کمک آنها قالب می گیریم و برای خودمون حدودی تعیین می کنم . حدودی که می تونه بهمون آرامش بده و دوباره سرشارمون کنه از زندگی.

با سلام ، سپاس و شادمانی  

خودت را کاملا" به خدا بسپار ، او به تو قدرت انجام کارهای بزرگ را می دهد اگر به عشق او بیشتر از ناتوانی خودت ایمان داشته باشی . 

هنر زندگی کردن

 شخصیت مستر چرچ ، در فیلمی با همین نام برام جالب بود . 

اینکه هر زمانی  مشغول انجام دادن کاری بود ، با داشتن انگیزه  عشق  ،یا به گفته خودش حس امنیت ، حس داشتن خانواده یا ایجاد شادی  .

می خوام بگم انگیزه ای فراتر از دریافت های مادی . 

اون آشپزی می کرد ، آهنگ می زد ، می رقصید ، نقاشی می کشید و تمام این کارها را با احساس درونی خودش و خیلی عالی انجام می داد بدون اینکه آموزشی برای اون کار دیده باشه .  

 

در شخصیت جالب این مرد ، حریم خصوصی دیدم و این جایی بود که به شدت ازش مراقبت می کرد . در واقع علی رغم تمام لطافت های روحی خودش ، حدود و معیارهای مشخص شده ای داشت که اطرافیان مجبور به احترام گذاشتن به اون بودن و بنظرم این چارچوب ها یه جورایی به یه شخصیت لطیف ، استحکام می بخشه .

به این می گن  هنر زندگی کردن ، چیزی که پیکربندی و قالب بندی نشده و این حست هست که تو را به جلو می بره . یه احساس ناب که هدفش خلق زیبایی هست .

هوشیاری جمعی

باسلام ، سپاس و شادمانی 

انسان در فرصتی که برای  زندگی کردن داره ، باید "معنایی را برای بودنش " خلق کنه و چه بهتر که معانی برتر را پیدا کنه و مشغول آفرینش اونها بشه  

چیزهایی شبیه شادمانی ، عشق ، آرامش و زیبایی  

ما با هدفهای کوچک و بزرگی که برای خودمون ایجاد می کنیم ، کار آفرینش را انجام می دیم مثلا" : هدف ساخت یه خونه  و معنایی که بهش می دم ، مکانی برای آرامش ، زندگی درکنار خانواده و خلق زیبایی ..... 

برای رسیدن به خواسته ، مسیری باید طی بشه و از انرژی آدمای زیادی استفاده میشه و این مابین الگوهای ذهنی و تربیت شده  هم به کمکمون می آد مثلا" برای خودم معیار می ذارم که این کار ساخت و ساز را با آرامش انجام می دم ، پول برکت به راحتی دستم می رسه تا بتونم کارم را انجام بدم و در نهایت در زمان مناسب خودش یه خونه خوشگل را تحویل می گیرم .... یعنی در طول مسیر یه اعتماد عمیق و محکم به نیروی حمایت کننده خداوند دارم .  

 

در مثالی که زدم هدف مشخصه و باورها محکم ... دراینجا کلی معنای زیبا خلق میشه ولی اگه شما هدف نداشته باشی و یا باورهای درست و محکم نداشته باشی ، جذب نیرویی بنام هوشیاری جمعی میشی .  

و اگه بخوای بدونی هوشیاری جامعه انسانی در حال حاضر در چه وضعیتی هست کافیه که به رسانه های جمعی نگاه کنی . دید "قالب و برتر "اغلب برنامه های تلویزیونی ، اخباری از ترس ها ، خشونت ، حس های نامطلوب و سرگرمی های مبتذل هست . همان هایی که برای نگاه کردن بهشون نیازی به فکر کردن نداری و در نهایت حال تو را خرابتر می کنن و روزت را به شب می رسونن .این همون هوشیاری جمعی هست که مثل یه گرداب ، لحظه های عمر باارزشمون رو حروم می کنه . 

 روزگارما ، بهترین دوران برای خوب زندگی کردنه ، پیشرفت تکنولوژی در حد متعادل و مناسبه و زمین در شرایط زیست محیطی تقریبا مناسبی قرار داره ، پس تا دیر نشده به خودمون بیاییم و مراقب انسانیت انسان و زمین دوست داشتنی خودمون باشیم .