به دنبال توام ...

باسلام ، سپاس و شادمانی  

وقتی با سلام و سپاس و شادی شروع می کنم ، یعنی حالم خوبه و بهترین حسم را می خوام تبدیل به کلمه کنم ، بادا که گوارا باشد . 

یه درخت در ابتدا دانه هست ، بعدش شروع به رشد می کنه ، خودش رو وسعت می بخشه ، با عوامل محیطی دور و برش سازگار میشه و به کمال خودش که درخت شدن و شاید هم میوه دادن و گل دادن باشه می رسه . 

ولی رشد آگاهی در انسان متفاوته ...  

 

آگاهی در انسان از ابتدا یه درخت کامله ، ولی مه گرفته و غبار آلود .... ما آگاهی خودمون رو رشد نمی دیم ولی غبار چهره از جان ، پاک می کنیم . 

آرام آرام هویت و کمال وجودی خودمون رو کشف می کنیم و در نهایت هم همون چیزی میشیم که همیشه بوده ایم . چیزی که درپشت پرده ای از غبارفراموشی ، پنهان شده بود . 

به این قسمت از نوشته هام که رسیدم با خودم می گم چقدر سرنوشت بر ما آدمیان آسان گرفته . لازم نیست ریشه هامون رو در دل سنگ فرو کنید و تنمون را در چهار فصل سال هر وقت به یک رنگ در بیاریم و با شروع هر زمستان سرد ، عریان و بی برگ ؛ در انتظار تب کردن خورشید باشیم . 

ما آدمیان می توانیم آرام آرام ، خودمان را پررنگ کنیم ، روحمان را جلا ببخشیم و خود بودن را درک کنیم . 

عظمت انسان بودن را دوست دارم .