گذر زمان

با سلام ، سپاس و شادمانی 

به عنوان جانشین خداوند روی زمین ، با نام مبارک انسان زاده شده ایم و مسئول هستیم . 

مسئول خلق آنچه که سزاوار هدیه کردن به خداوند هست .  

بنابراین لازمه که دامنه توانایی های خودمون را گسترش بدیم . چون اگر که راکد بمونیم ، بی تعارف می پوسیم . 

ما انسانها در سه جهت توانایی رشد کردن داریم : جسم ، ذهن و ابعاد بی انتهای روحمون  

رشد در فضای جسمی که مشخصه ،بعد از دوران بلوغ کند میشه ولی تا پایان عمرمون کار جابه جایی سلولها انجام میشه . این روزها مد شده که گیف هایی می سازن و چهره آدما را در زمانهای مختلف با سرعت نشون میدن . برام خیلی جالبه که آدمهای خوب و معنوی اونایی که می دونم به بعد روحانی خودشون توجه کردن ، در زمان پیری حتی از دوران جوانی هم زیباتر شدن مثل نیل دونالد والش عزیز ، نویسنده کتاب گفتگو با خدا  

و اما رشد ذهنی که برای خیلی از عزیزان از 30 سالگی متوقف میشه ، اونا دیگه مطالعه نمی کنن ، تحقیق نمی کنن و کنجکاو بودن را فراموش می کنن . ذهن آنها بعد از سی سالگی فقط با الگوهای ساخته شده توسط دیگران انباشته میشه . آنها فقط تقلید می کنن ... از روی فیلم ها و برنامه های تلویزیونی الگوبرداری می کنن و زندگی خودشون را می چرخونن .  

 

ولی بعد روحانی ما چطوری رشد می کنه ، بچه ها از بدو تولد دانشی گسترده درخصوص روح دارن و اونا عمیق ترین مسایل معنوی را به راحتی و بدون قضاوت بلد هستن . اونا احساس ایمنی دارن . بی دلیل عشق می ورزن و بی دلیل می خندن ... بزرگتر که میشن جامعه و خانواده می خوان که آموزه های خودشون را به بچه یاد بدن. اینها تا زمانی خوبه که بچه آگاهانه یادبگیره که چرا اون همه احساس خوب را با خودش آورده ؟

ولی اون زمان که ترس های خودمون رو بهش انتقال بدیم و کودک اونقدری بترسه که جرات سوال پرسیدن درباره مسایل معنوی را نداشته باشه و این ترس ها روح اونو فلج کنه ، به مرحله انکار و یا بی خیالی میرسه و اصلا توجه ای به روح خودش نخواهد داشت و اینم میشه مرگ روح  !

من اغلب از زنده کردن می نویسم ، این بار ازمرگ ها هم نوشتم . بادا که جسم ، ذهن و روحمون همیشه زنده ، شاد ، عاشق و درحال شکوفایی باشه .