روابط انسانی

با سلام ، سپاس و شادمانی  

هدف از اینکه ما بشکل انسان ، در حال حاضر و در لحظه اکنون ، مشغول زندگی کردن هستیم ، صرفا" اینه که بتونیم گوهر الهی خودمون را بشناسیم و به این گوهر ، زندگی ببخشیم . 

حالا سوال اینه : 

آیا برای رسیدن به این هدف ما نیاز به وجود یه فرد دیگه داریم ؟ 

و پاسخ : 

ما برای تجربه کردن ذات الهی خودمون به هیچ فرد دیگه ای نیاز نداریم ولی بدون وجود افراد دیگر در زندگی مون ، احساس پوچی خواهیم کرد . 

اینجاست که چیزی بنام رابطه ، معنا پیدا می کنه و اینکه بلد باشی چطوری رابطه برقرار کنی و با چه نوع افرادی .  

به این جمله توجه کنید :  

مقصود از برقراری رابطه اینه که شما انتخاب کنی چه بخش از وجودت را از طریق دیگری " ظاهر کنی " نه اینکه چه بخشی از دیگری را به تصرف خودت دربیاری  . 

اگه اینطوری به ارتباطات انسانی نگاه کنیم ، تمام روابط ما مقدس خواهد بود . هر رابطه ای برکت زا به حساب می آد .حتی اونایی که براتون غم و ناراحتی ایجاد کردن ارزشمند هستن چون این فرصت را ایجاد می کنن تا جنبه هایی از ذات الهی شما ، آشکار بشه . 

دوباره برمی گردیم سر این جمله که "ما به هیچ کسی برای تجربه کردن ذات الهی خودمون نیاز نداریم " و می خوام ازش برداشت داشته باشم که لازمه درست زندگی کردن اینه که اول از همه روی ویژگی های انسانی خودمون کار کنیم . 

نه منتظر یه ناجی توی زندگی باشیم و نه کسی را مسبب دلخوری ها و سختی های زندگی بدونیم ... بیاییم فارغ از غرغر زدن روی خودمون کار کنیم .